Historische tekst over lijnolieverf – zoals relevant vandaag de dag

Af en toe komen we historische teksten tegen die zo toepasselijk zijn dat ze net zo goed vorige week geschreven hadden kunnen zijn. James Gallier’s The American Builder’s General Price Book And Estimater, uitgegeven in Boston, MA in 1836, is zo’n voorbeeld.

https://archive.org/details/americanbuilder00gallg…

Dit pareltje werd onder mijn aandacht gebracht door Shawn Beckwith van Connecticut Landmarks.

In de inleiding staat:

In de meeste gevallen worden twee lagen verf als voldoende beschouwd voor elk doel, zelfs als deze misschien zijn samengesteld uit gekookte olie, nieuw lood en andere kleuren die zijn aangebracht zonder dat er enige structuur op het werk zit. Dit zorgt voor een korte glans; maar omdat de olie al snel wordt geabsorbeerd door het hout of het pleisterwerk, of verdampt door de werking van de atmosfeer, blijft het oppervlak van het hout kaal en worden alle onvolkomenheden van het timmer- of stukadoorswerk zichtbaar voor het oog. Het is dan noodzakelijk om het huis elk jaar, of op zijn minst om de twee jaar, te schilderen om het in een enigszins fatsoenlijke staat te houden. Terwijl een nieuw huis een jaar of twee heeft gestaan om de muren de tijd te geven om te drogen, en het timmerwerk, de vloeren en de scheidingswanden zijn gekrompen en goed zijn uitgehard, zal één goede verflaag met vier lagen basisverf, samengesteld uit de beste materialen en correct uitgevoerd, meerdere jaren meegaan als je het oppervlak van de verf af en toe schoonmaakt. Het zal er altijd onvergelijkbaar beter uitzien dan wanneer het op de oude manier wordt gedaan, zelfs als je elk jaar schildert.

Behalve de loodhoudende verf is er verder niets veranderd. En het lijkt erop dat

De prijs van lijnolie heeft zeker geen gelijke tred gehouden met de inflatie: een gallon ruwe olie werd verkocht voor $ 1,- en gekookte olie voor $ 1,- en 12 cent (p. 121).